Blijven genieten Even voorstellen. Ik ben Gerard Koekkoek en woon met Ria, mijn vrouw, in Lemelerveld. Wij hebben een agrarisch bedrijf met vleesvarkens en vleesvee. Als hobby fokken wij geiten (Wit), konijnen (Vlaamse reus, wit) en kippen (Lakenvelder, zwart en Plymouth Rock, gestreept). Kort geleden werd mij gevraagd hoe lang wij geiten hadden. Ik schrok toch even toen ik ging terugrekenen: ruim vijftig jaar. Als kind hadden wij Landgeiten die ook gemolken werden. Daarna ging het even over en later, begin tachtiger jaren, zijn wij weer met stamboekgeiten begonnen. Witte welteverstaan. Vanaf die tijd hebben wij altijd veel dieren gekocht en doorverkocht aan andere fokkers, maar ook meerdere bedrijven helpen opstarten. Ik mag graag goede dieren opkopen en die weer wegzetten bij mensen die daar goed mee verder gaan fokken. Dat je daar op keuringen of fokdagen later nakomelingen van terug ziet, geeft veel voldoening. Ik ben daar wel veel tijd mee kwijt; dat is niet erg, maar het is wel moeilijk om alle kosten (bijvoorbeeld transport) vergoed te krijgen. In het verleden heb ik ook wel wat bestuursfuncties vervuld: voorzitter van Wijhe-Heino (tien jaar), voorzitter Provinciale Bond Overijssel (acht jaar) en penningmeester van de Fokgroep Wit (tien jaar). Met veel plezier heb ik dat gedaan, maar na ernstig ziek te zijn geweest ben ik er zeven jaar geleden mee gestopt. Het werd te veel, ook omdat ik meer bestuursfuncties had, in de varkenshouderij. Ik blijf graag op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen en daarom bezoek ik veel vergaderingen, keuringen en fokdagen om contact te houden met geitenhouders. Ik ben ook weleens gevraagd voor een keurmeester- en/of inspecteursopleiding. Daar heb ik wel enig idee voor gehad, maar niet echt tijd voor gevonden. Verder vind ik, dat ondanks het altijd teruglopende aantal verenigingen en dieren, wij blij kunnen zijn dat er nog altijd positieve mensen te vinden zijn voor de bestuursfuncties, de organisaties en andere activiteiten. Ik zou zeggen: met zijn allen blijven genieten van onze bijzonder mooie hobby. G. Koekkoek, Lemelerveld "Geitenhouderij", oktober 2011

.

Jeugd en de toekomst Geiten zijn vanaf mijn jongste jaren in mijn leven geweest. Op mijn tiende verjaardag kreeg ik van mijn ouders een Bonte geit. Ik werd al snel daarna lid van de geitenfokvereniging ‘Ons Genoegen’ in Kethel (Z-H). De volwassen leden deden daar heel veel voor, ook voor de jeugd, en dat wakkerde het geitenvirus alleen maar aan bij ons jongeren. Met de geiten liepen we allerlei keuringen af, waarvan de ‘Westervee’ in Delft ieder jaar het hoogtepunt was. Gelukkig zie ik bij verschillende keuringen dat er weer jeugd betrokken wordt bij deze prachtige hobby. Ik vind het prachtig als je kinderen in de ring ziet staan met hun geit en trots rond ziet kijken, vooral als de keurmeester ze vertelt dat ze een mooie geit hebben. Die glimlach dan kan zomaar een start van hun hobby zijn. In 2009 heb ik mijn geiten moeten wegdoen vanwege de gezondheid. De oudste kleinkinderen hebben meegemaakt dat we geiten hadden en vragen er nu weer naar, want met opa mee naar de stal de geiten verzorgen was toch wel heel leuk. Het is nu ook weer mogelijk een geit aan te schaffen en ik zal dat ook zeker doen. Wat is er mooier dan aan die kleintjes te vertellen wat er zo leuk is aan geiten? Voor mij is de combinatie van kinderen en geiten het mooiste wat er is. Tevens belangrijk voor de toekomst. Ik weet dat het niet makkelijker geworden is om geiten te houden, met de huidige regelgeving, maar toch denk ik dat we de jeugd moeten blijven stimuleren om samen met ons (ouderen) te genieten van de geiten. Het maakt niet uit welk ras het is.   De verenigingen zou ik willen oproepen: maak op keuringen (nog wat meer) tijd vrij voor de jeugd met hun geiten. Het moet en hoeft niet zo officieel te zijn, maar de aandacht alleen al voor hun geiten is zo belangrijk voor onze hobby. Peter Quartel, Strijen "Geitenhouderij", februari 2012

.

Geitenliefde Als ik thuis kom met de vrachtwagen, duik ik eerst even de stal in om te kijken hoe het bij de geiten gaat. Daarna zet ik mijn spullen binnen neer en drink ik een kop koffie met mijn zoon en vrouw. Mijn liefde voor de geiten zat er bij mij al vroeg in. Toen ik zes jaar was heb ik van mijn vader mijn eerste Witte geit gehad. Het geitenvirus is nooit meer weggegaan en is overgeslagen op mijn zoon Martijn. Vanaf zijn vierde heeft hij een eigen echte Toggenburger stamboekgeit. ’s Avonds voer en melk ik de geiten. Een groot deel van de melk gaat naar onze kalveren die mijn zoon ook als hobby heeft. Pas als alles gevoerd is en de geiten tevreden zijn, ga ik met een gerust gevoel naar bed. Inmiddels hebben we zeven bokken twintig prachtige verschillende geiten; hiermee bezoeken we regelmatig stamboekkeuringen. De competitiestrijd op de keuringen is erg gezellig en leerzaam met mensen die dezelfde passie voor geiten delen. In de loop der jaren hebben we verschillende prijzen mee naar huis genomen, waaronder zelfs een kampioensprijs. Naast de keuringen doen we jaarlijks mee met onze geiten op de fokveedag in Hoornaar, bezoeken we andere evenementen en doen we een opleiding tot het keurmeesterschap. Het is eigenlijk een uit de hand gelopen hobby waar we stiekem trots op zijn. Piet van Leeuwen, Boven-Leeuwen "Geitenhouderij", oktober 2012

   .

De keuring Het begon allemaal om half zes. Het was erg spannend, dus ik had slecht geslapen. Maar ik was wel topfit, had veel geoefend en … was zenuwachtig. We gingen de geiten inladen en zijn toen gaan rijden. Na een tijdje rijden waren we er. Ik had het heel anders voorgesteld, maar het was leuker dan de landelijke keuring. Ja, wat minder geiten, maar dat maakte mij niet uit. Het was gezellig en daar ging het mij om, niet om te winnen. Winnen is natuurlijk wel leuk, maar het gaat mij meer om de gezelligheid. Uiteindelijk had ik wel wat prijzen samen met mijn opa en tante Anita. Toen we aankwamen, kenden veel mensen opa en tante Anita. Sommigen mij ook wel, maar niet zo goed als opa en tante Anita. Er was een jongen die ik wel aardig vond, die nam ook wat prijzen mee naar huis. Trouwens, ik ben Niels Turk, de kleinzoon van Cobus Turk. Tante Anita is de dochter van mijn opa en zijn kan het ook heel goed. Een keer waren opa en ik eerste en tweede. Mijn opa vond dat ik het goed kon, dus mag ik volgend jaar weer mee. Ik vind het heel leuk om opa te helpen en geiten te verzorgen. Ik heb ook een spreekbeurt gehouden over de geitenkeuring en dat ging goed. Niels Turk "Geitenhouderij", augustus 2013